It was fascination..

มันเป็นวันที่อุณหภูมิในตัวของฉันร้อนผิดปกติ

ผลักประตูเข้าไปในร้านกาแฟ ลมโชยจากเครื่องปรับอากาศพัดเอากลิ่นกาแฟที่กลั่นจากเครื่องชงลอยเข้ามาแตะจมูก

วันนี้ร้านกาแฟดูไม่เหมือนเดิม ..ใครบางคนนั่งอยู่ตรงมุมนั้น

สมองฉันเริ่มทำงาน ค่อยๆเค้นความทรงจำเกี่ยวกับเขาออกมา 

สายลมชั่ววูปในฤดูฝนปีที่แล้ว.. ช่วงที่ชีวิตฉันถูกฉาบด้วยวิมานเลื่อนลอย คุณนั่นเอง ฉันจำรอยยิ้มคุณได้ มีไม่กี่คนนักหรอกที่ทำให้ฉันประทับใจได้ในครั้งแรกที่เจอ ฉันเกือบจะลืมคุณไปเสียแล้ว เพราะสิ่งที่เรียกว่าเหตุผลของการเชื่อมต่อ ..ฉันแน่ใจว่าเราสองคนไม่มีทางจะโคจรมาพบกันได้อีกเป็นครั้งที่สอง

กลิ่นกาแฟจากถ้วยกาแฟตรงหน้าเรียกให้ฉันกลับมาอยู่กับปัจจุบัน

หยิบพ็อกเก็ตบุ๊คขึ้นมาอ่าน แต่สายตาไม่ได้โฟกัสที่ตัวหนังสือ ดูภายนอก คุณดูไม่ใช่คนพิเศษอะไร ผู้ชายธรรมดาทั่วไป ออกจะไม่ใช่ไทป์ที่ผู้หญิงรอบตัวฉันจะชอบด้วยซ้ำ แต่บางอย่างลึกลงภายในตัวคุณมันดึงดูดให้ฉันอยากจะเข้าไปทำความรู้จัก ฉันคงต้องเป็นฝ่ายเริ่ม ชีวิตคนเราอาจไม่โชคดีได้รับโอกาสถึงสามครั้งหรอก

สายลมเย็นๆพัดเข้ามาอีกครั้ง..

ความสัมพันธ์ประหลาด ภาพที่มองเห็น คุณนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิม ฉันนั่งที่โซฟาของฉัน หากเราสองคนกำลังคุยกัน ความสัมพันธ์เป็นขั้นตอน ไม่ก้าวกระโดด ใช้เวลาจากน้อยไปมาก ไม่เร่งรีบรวบรัด เริ่มต้นด้วยคำว่า “สวัสดี” คำทักทายพื้นฐานเวลามนุษย์จะเริ่มปฏิสัมพันธ์ บทสนทนาลดระยะห่างลงตามเวลาที่เคลื่อนไหว ผู้คนเดินสวนขวักไขว่ผ่านเราไปมาแต่ไม่มีใครทันสังเกตถึงมวลสารระหว่างระยะห่างของเราสองคน 

ความสัมพันธ์บิดเบี้ยวของคนบิดเบี้ยว บางทีอาจเป็นเพราะเราสองคนมีอะไรคล้ายกัน อาจในแง่ของความคิด และบางส่วนในจิตใจที่เราต่างขาดหาย ไม่มีคำพูดที่จะนำไปสู่ความรักใคร่ผูกพันธ์ เราเพียงแต่แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เยียวยากันและกันเวลาที่เรารู้สึกไม่มีแรง โต๊ะไม้ในมุมของคุณ และโต๊ะโซฟาของฉัน แม้จะรู้สึกสนิทกันถึงเพียงไหน แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่เราสองคนจะเขยิบเข้ามานั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน ..ต่างฝ่ายต่างรับฟังกันอยู่ในมุมของตน

หากมองภายนอกคุณอาจเห็นเป็นเพียงแค่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ต่างคนต่างเข้ามาจิบกาแฟ ผ่านมาผ่านไป แต่หากเป็นสถานที่ที่มีความหมายต่อฉันนัก แน่นอนชีวิตต้องก้าวต่อไป หลายครั้งที่โต๊ะมุมนั้นไม่มีคนมานั่ง ฉันนั่งจิบกาแฟคนเดียว ปล่อยให้ความคิดตกตะกอน, ใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ ได้รู้จัก เข้ามาในยามที่ชีวิตฉันอ่อนล้า

แค่ได้นึกถึง ..โลกสีทึมก็กลับชัด