เกลียว

บางทีความเป็นไปได้อาจเท่ากับศูนย์..

ถ้าชีวิตอยู่ได้ด้วยความหวัง

ความรู้สึกของช่วงเวลาที่ผ่านมา คงเรียกได้ว่า เป็นเหตุผลของการมีชีวิตอยู่

บอกไม่ถูก.. ไม่สุขมาก แต่ก็ไม่เคยทุกข์

เป็นชีวิต 15 วันที่หัวใจไม่วุ่นวายเลยแม้แต่น้อย

เหมือนถูกใส่ไว้ในลิ้นชัก เพียงรอเวลาออกมาโลดแล่น

ณ ช่วงเวลาที่ความหวังถูกทำลายลง

หากจะพูดว่า “ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ไปทำไม” ก็ดูจะไม่เกินจริงไปนัก

..ความรู้สึกบิดเบี้ยวต่างๆ มันคงพัวพันกันเป็นเส้นใยบางๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตา

แต่เรารู้สึกถึงความหนุนแน่นของมันอยู่ตลอด

เส้นใยที่ร้อยเอาหลายๆความรู้สึกมาบิดเป็นเกลียว – แก้ไม่ออก

เราไม่มีทางรู้, มันอาจจะลุกเป็นไฟ หรือบิดม้วนกันจนกลายเป็นก้อนไหมแสนนุ่ม เหมาะสำหรับถักผ้าพันคอแก้หนาว

….

เมื่อความหวังริบหรี่

เมื่อความหวังผุพังลง

เมื่อรู้ว่าไม่มีความหวัง..

เราคงต้องปล่อยให้ความเป็นไปได้ได้ทำหน้าที่ของมันบ้าง

ยอมรับว่ามันไม่มีทางจะกลายเป็นผ้าพันคอแสนนุ่มได้

ยอมรับ

ว่าความเป็นไปได้ มันคือการสูญเสีย

และยอมรับ

ว่าความเป็นไปได้, มันเท่ากับศูนย์.